"ANG POSPORO NG DIYOS" NI JOSE CORAZON DE JESUS

Pangkalahatang Ideya ng Tula

Ang tula na "Ang Posporo ng Diyos" ay isang malakas na pagtutol ni De Jesus sa kawalang-katarungan at pang-aabuso na nararanasan ng mga mahihirap sa kanyang panahon. Ipinakita niya ang kanyang matinding damdamin hinggil sa kawalan ng pagkakapantay-pantay at katarungan sa kalakarang pang-ekonomiya noong panahon niya.

Paksa ng Tula

Ang pangunahing pokus ng tula ay nakatuon sa paglalarawan ng kawalan ng hustisya at pagpapahirap na dinaranas ng mga mahihirap sa lipunan. Ipinapakita ni De Jesus ang pang-aabuso at kawalan ng katarungan na nagaganap, partikular sa aspeto ng ekonomiya.

Mensahe ng Tula

Ang tula ay may malakas na mensahe ng pangangailangan para sa pagbabago at katarungan sa lipunan. Hinahamon nito ang mga mambabasa na maging boses ng mga walang tinig at labanan ang pang-aapi. Ipinapakita nito ang kahalagahan ng pagkakaisa at pagtutulungan upang makamtan ang tunay na katarungan at pantay-pantay na pagtrato sa lahat.

Kaugnayan sa Kasulukuyang Panahon  

Sa kasalukuyang panahon, may mga paglaban at pagtutol sa kawalan ng katarungan at pag-abuso. Ipinakikita nito ang pagiging bukas ng mga tao sa laban para sa katarungan at pag-unlad ng lipunan.

Kapakinabangan sa Halaga ng Kaunlarang Panlipunan at Pangkatauhan 

Ang pagtutol sa kawalan ng katarungan at pag-abuso ay naglalayong maging pundasyon ng mas patas at maayos na lipunan. Ito ay nagbibigay daan para sa pag-unlad at kaunlaran ng bawat sektor ng lipunan.

Pagsusuri ng Tula

Sa bawat bahagi ng tula, makikita ang malasakit ni De Jesus sa kalagayan ng mga mahihirap. Binibigyang diin niya ang mga pang-aabuso at kawalan ng katarungan na kanilang dinaranas. Ang tula ay isang pagtatakwil sa kawalan ng katarungan at pang-aapi, at isang panawagan para sa pagkakaisa at paglaban. Ito ay isang pagtitiyak na maaari nating baguhin ang sistema at maging instrumento ng pagbabago para sa kapakanan ng lahat.

ANG POSPORO NG DIYOS

Sa dilim ng gabi’y may gintong nalaglag,

may apoy, may ilaw, galing sa itaas;

at dito sa lupa noong pumalapag,

nahulog sa bibig ng isang bulaklak.

Ang sabi ng iba’y kaluluwa ng patay,

luha ng bituin, anang iba naman.

Lalo na’t sa gabi ay iyong matanaw

tila nga bituing sa langit natanggal.

Bituin sa langit at rosas sa hardin,

parang nagtipanan at naghalikan din;

nang di na mangyaring sa umaga gawin,

ginanap sa gabi’y lalo pang napansin.

Katiting na ilaw ng lihim na liyag,

sinupo sa lupa’t tanglaw sa magdamag;

ito’y bulalakaw ang dating pamagat,

posporo ng Diyos sa nangaglalakad.

Kung para sa aking taong nakaluhod

at napaligaw na sa malayong pook,

noong kausapin ang dakilang Diyos

ay sa bulalakaw lamang nagkalugod.

Sampalitong munti ng posporong mahal

kiniskis ng Diyos upang ipananglaw;

nang ito’y mahulog sa gitna ng daan,

nakita ang landas ng pusong naligaw!

Ito’y bulalakaw, ang apoy ng lugod,

na nagkanlalaglag sa lupang malungkot.

May nakikisindi’t naligaw sa pook:

Aba, tinanglawan ng posporo ng D’yos.